Egbert Meyers heeft vrijdag bij cultureel café De Amer de zomerexpositie van fotoclub GiAF uit Gieten geopend. De culturele duizendpoot uit Gasselte trad regelmatig op in De Amer. De zanger en tekstschrijver treedt niet meer op, maar was wel bereid om de opening van de expositie te verrichten.

Fotoclub GiAF en cultureel café De Amer in Amen zijn voor deze zomer een samenwerking aangegaan. De Gieter amateurfotografen gaan tijdens het buitenseizoen van het Amer muziekcafé een buitenexpositie houden. In de tuin van De Amer zullen foto’s te zien zijn met het toepasselijke thema Muziek.

Het zomerseizoen van De Amer startte zaterdag met een optreden van Ruben Hein. Tijdens de zomer zijn er regelmatig artiesten te zien op het fraaie buitenpodium in de tuin van De Amer. Bezoekers kunnen genieten van liveoptredens in de buitenlucht. Een greep uit de artiesten die deze zomer optreden zijn: Ellen ten Damme, Her Majesty, Tangerine, Barrelhouse, The Bluebettes, Emily Nenni en Teddy and The Rough Riders. Daarnaast zijn er in augustus nog twee gratis toegankelijke Zummer op zien Zundags middagen, waarbij er akoestische optredens op het terras van het Café plaats vinden.

De muziekliefhebbers kunnen dit jaar naast de muziek ook genieten van de prachtige foto’s van GiAF. De leden van de fotoclub zijn aan de slag gegaan met het thema Muziek. Daar is een zeer diverse collectie uit voortgekomen. Een dertigtal foto’s zijn door Boter Reclamemakers uit Gieten afgedrukt. De prints zijn gespannen op raamwerken van Tammenga Houtbewerkingen uit Gasselte. De foto’s zijn opgesteld op het buitenterrein van De Amer en zijn daar tot en met 25 augustus te zien. De foto-expositie is niet alleen te zien tijdens de concerten, maar ook tijdens de openingstijden van De Amer, waardoor wandelaars, fietsers, toeristen en andere passanten ook een kijkje kunnen nemen. Het zomerprogramma van De Amer is te vinden op www.cafedeamer.nl. Daar zijn ook kaarten te reserveren.

Voorzitter Herre Vos sprak in zijn openingswoord over de hobbels waar de expositiecommissie in aanloop naar de tentoonstelling tegen aanliep, maar hij kon toch trots zijn op het eindresultaat.

Henk van Nieuwpoort van De Amer vertelde de aanwezigen over de speciale sfeer van de buitenoptredens. Het levert leuke anekdotes op. Paul de Munnik die even stopte met optreden om het publiek de gelegenheid te geven om een regenjas uit de auto te halen. Een artieste die de slappe lach kreeg door het kraaien van de haan van de buren. Maar het is vooral genieten als het lekker weer is van de mooie muziek op het buitenpodium.

Egbert Meyers vertelde anekdotes uit zijn muziekcarrière. Hij roemde het initiatief van Ab Sligter en Ineke Schepers om met het muziekcafé te starten; een eldorado voor muzikanten. En hij gaf de aanwezigen fotografen en andere belangstellenden een korte cursus blues. En kreeg ze zelfs aan het zingen met de worksong van Hughie Ledbetter, ook bekend als Leadbelly: Bring me little water Silvy. Meyers was onder de indruk van het getoonde werk en stelde voor om amateur uit de naam van de Gieter amateurfotografen te halen. Vervolgens onthulde hij samen met Jan van der Ende het expositiebord ontworpen door grafisch ontwerper Marcel Alberts van Beeldbus.nl. De volledige speech van Egbert Meyers is te lezen onder de foto's.

De aanwezigen genoten vervolgens nog van een hapje en een drankje.

Foto's: Henry Koops.

Speech van Egbert Meyers:

Dames en heren,

 Laat ik beginnen met mijn felicitaties aan de Gieter Amateur Fotografen en de beheerders van De Amer voor deze samenwerking en het organiseren van deze bijzondere tentoonstelling met als thema: Muziek. En ik vind het hartstikke fijn dat ik die vanmiddag mag inluiden.

 Wanneer je bij de Amer bent, stap je ongemerkt in de historie van twee mensen die deze plek tot een eldorado voor muzikanten maakten: Ab Sligter en Ineke Schepers.

Ik leerde Ab en Ineke kennen toen ik midden jaren '80 met mijn Big Bear Bluegrass festival -dat ooit in Grolloo begon-, verhuisde naar het terrein van het internaat op Papenvoort, waar Ab en Ineke destijds werkten. Het was Ab's idee en als directeur bood hij het festival een nieuwe toekomst op die plek. Nadat Ab was vertrokken moest het festival opniew verhuizen en eindigde het na 35 jaar! in het theater van Dennenoord Zuidlaren. Ab en Ineke werden vrienden, dankzij de muziek.

Onze vriendschap leidde ook tot mijn eerste optreden hier in De Amer. Dat was nog in de oude gelagkamer, op 24 april 1994. Het voelde goed hier en het bleek maar weer eens hoe belangrijk de persoon van de uitbater is.

Soms kwam ik van mijn werk in Assen even aan voor een praatje en af en toe trof ik vriend Harry Muskee ook hier. Dan spraken we met een kop koffie over allerlei dagelijkse zaken.

Mijn muzikale leven begon met blokfluitles op de lagere school en als 10 jarige ging ik op accordeonles bij meneer Koenders uit Assen. Dat ging goed, maar toen ik 14 jaar was zat ik in de 2de klas van de MULO in Rolde en er kwamen twee nieuwe klasgenoten. Het was 1963. Johan was een Nederlands-Indische jongen, die gevlucht was uit Nieuw Guinea. Hij leerde mij de eerste akkoorden op gitaar met het liedje Mean woman blues van Elvis: I got a woman mean as she can be..… Man, ik was 15 jaar en het was alsof er een luik openging naar een andere muziekdimensie: Ik speelde toen al jaren licht klassieke stukken als Für Elise van Bach, en folkliedjes als Sari Marais en Der Schneewalzer van Schriebl en Hupperts. Dat vonden de ouwe lui thuis zo mooi.

Maar die tweede nieuwe klasgenoot was Johan Derksen. En Derksen overtuigde mij ervan dat de accordeon een oubollig ding was. Iets voor ouwe vrijgezellen op een zaterdagavond in het café, maar bepaald geen Rock&Roll. Nou kostte dat niet veel moeite om mij daarvan te overtuigen. In de cafetaria van Ans de Lange in Rolde had ik in de jukebox Ricky Nelson ontdekt met het liedje Hello Marylou. Dat paste beter bij mij zeg maar als Ik heb eerbied voor jouw grijze haren van Gert Timmerman. En Johan vertelde me ook op welke buitenlandse radiozenders goeie muziek te horen was: Radio Lucky Luxembourg en de AFN. Zo kwam ik in aanraking met de blues en country van Howlin' Wolf, Jimmy Rodgers en Hank Williams. Ik heb toen tegen de zin van mijn ouders de accordeon ingeruild voor een Egmond Lucky 7 gitaar en sindsdien ben ik beide Johannen voor altijd dankbaar. De gitaar bracht mij naar optredens overal in het land tot in Duitsland, Noorwegen, België en Amerika aan toe.

In 2011 maakte ik met twee andere componisten de symfonie Ode an de Ao. En ook  schreef ik met Tom de Ket het verhaal en de liedjes voor de Drentse Bluesopera. Die na 20 voorstellingen eindigde met een allerlaatste in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Dat had ik nooit kunnen bedenken toen ik 15 jaar oud was.

Maar ik heb dus vanaf 1994 enkele tientallen keren in De Amer gespeeld. Daar is in het pand helaas geen fotootje van te vinden. Maar ik hield gelukkig dierbare herinneringen over aan de optredens hier. En ook koester ik de vriendschappen die hier in De Amer ontstonden. In de gesprekken met fans na afloop van een optreden vertelden ze hoe muziek ons met elkaar verbond. Zulke herinneringen vergeet je niet.

Want muziek is een van de grote krachten van onze cultuur. Waar cultuur het fundament van onze samenleving is, is muziek een van de belangrijkste bouwstoffen. Net als fotografie. Na vandaag zullen honderden bezoekers steeds weer De Amer bezoeken en kunnen dan ook genieten van de prachtige kunstwerken die jullie fotografen van GIAF hier laten zien.

Het doel van de kunst is niet het uiterlijk van dingen weer te geven, maar het innerlijk... dát is de échte werkelijkheid. Dat zei de Griekse filosoof Aristoteles zo'n 2300 jaar geleden. Maar ja: het innerlijk is niet zichtbaar, totdat je het hoort in zang, een gitaarsolo, of leest in een gedicht, of ziet in een dans of in een foto. Het zijn allemaal expressieve dragers van taal en emotie die het leven van ons verrijken.

We kennen de muziek ook als hulpmiddel. Daar heb ik jullie hulp bij nodig. Met hulpmiddel bedoel ik niet de polonaise, of jazzgymnastiek, maar de worksongs van de zwarte slaven op de katoenplantages in de Mississippi delta. Zwarte mannen en vrouwen die gedwongen waren het zware handwerk te verrichten. Ze zongen vaak liedjes met een bepaald ritme om het onmenselijk zware werk in de hitte van de Delta te kunnen verdragen. De ritmiek van de liedjes motiveerde en ondersteunde de bewegingen die ze maken. Een voorbeeld daarvan is die worksong van Hughie Ledbetter, ook bekend als Leadbelly. Bring me little water Silvy.

Zullen we dat samen doen?

Bring me little water, Silvy Bring me little water now

Bring me little water, Silvy Every little once in a while

Silvy, don't you see me comin' Silvy, don't you see me now

Silvy, don't you see me comin' Every little once in a while

De rol van de fotograaf is absoluut onmisbaar voor het welzijn van ons allemaal. Dat zeg ik niet zomaar: het is een wetenschappelijk feit. Veel studies hebben namelijk aangetoond dat wanneer je jezelf openstelt voor een kunstcreatie, door zelf actief te zijn, of door passief naar kunst te kijken en te luisteren, dat dat een duidelijk meetbaar positief effect heeft op ons: zowel mentaal als fysiek. Leerlingen en studenten die kiezen voor een richting met kunsteducatie, hebben meer academisch succes. Ze vertonen minder uitval en hebben een grotere kans op een mooie maatschappelijke loopbaan.

Mede om dat soort redenen is deze plek zo betekenisvol! Want muziekcultuur en emotie komen samen bij Muziekcafé de Amer; al 33 jaar een podium voor singer-songwriters, blues en andere muzikanten. Honderden artiesten hebben hier hun liedjes gezongen en gespeeld. En duizenden toeschouwers hebben dat ervaren: In stilte! En dát is uníek en vooral te danken aan Ab Sligter, die daar een compromisloze houding in aannam. Telefoons uit en luisteren! En die stilte geeft artiesten de ruimte om zichzelf te zijn en om zich te uiten op een manier die recht doet aan de liedjes. En voor het publiek is het ook een voorwaarde om optimaal van de liedjes te kunnen genieten. Daarvoor moeten we Ab Sligter dankbaar zijn!

Na een van mijn eerste optredens hier schreef ik daarom met een kwinkslag in het gastenboek: Spelen in Amen, is echt het einde. En ik meende dat! Ook las ik in het gastenboek: God zegene deze plek, Amen. Dat schreef zangeres Tineke Schoenmaker van de bluesband Barrelhouse, toen ze voor het eerst hier optrad. Dat begreep ik àl te goed: de aandacht die de blues hier krijgt is een zegen voor de muzikant.

De blues is onzichtbaar, maar overal tastbaar. Als je je zintuigen er voor openstelt, tenminste. Maar ja: wat ís nou de blues?

Ik wil ter afsluiting graag in een korte cursus iets delen met jullie over wat nou de blues is. In 10 korte punten.

1. Vaak begint blues met: I woke up this morning. Ik werd vanmorgen wakker… Niks bijzonders zou je zeggen. Dus een goede manier om een blues mee te beginnen.

2. Maar: I got a good woman: is een slechte manier om een blues mee te beginnen. Tenzij je er iets gemeens achteraan zegt. In het Nederlands klinkt zoiets dan als: Ik heb een lieve vrouw, met een gebit als een pitbull hond. Dat is pure blues.

3. De blues is nooit ingewikkeld. Nadat je die eerste regel goed hebt, herhaal je die regel gewoon. En daarna voeg je een regel toe die op die eerste rijmt... Dan wordt het zoiets als: Ik heb een lieve vrouw, met een gebit als een pitbull hond. Ja, ik heb een lieve vrouw, met een gebit als een pitbull hond. Ze hinnikt als een ezel, en weegt 200 pond. Yo brothers and sisters! Zie je, dan is het eerste couplet klaar! Makkelijk en gemeen. En dus echte blues! Ja Elvis zong het al hè! Mean woman blues…

4. Dan heb je de blues-auto's: Chevrolets, Fords, Cadillacs en kapotte pickup trucks. Bluesmensen reizen niet in Volvo's, BMW's, Tesla's of in een SUV. De suv. Dat zijn de zogenaamde suvverds. Maar het echte blues-vervoer in Drenthe is de Buurtbus naar Elderslo.

5. De blues kun je spelen in Grolloo en Amen, maar natuurlijk niet in Bloemendaal, Heemstede of Laren. En Hard times in Zuidlaren of Beilen, mmmwah, dat is waarschijnlijk gewoon een teken van een klinische depressie. Waar een giertank rondrijdt, kun je de blues hebben.

6. Niemand zal geloven dat je de blues hebt als je een driedelig pak draagt. Tenzij je die kreeg van Herman Brood, je in dat pak slaapt en aan iedereen vraagt: Hej 'n gulden veur mij? (Tokkel)

7. Blues is geen kwestie van geluk. Het is een kwestie van pech. Mevrouw Heineken kan de blues niet zingen. Ze moet eerst maar eens bier gaan verkopen in blauwe flesjes. Ronald Plasterk zou nu de blues wel kunnen zingen. En Joost Klein heeft het nu ook geleerd, geloof ik.

8. Dan hebben we de bluesdranken: Acceptabele blues-dranken zijn:

   A. Grolsch en Lindeboom bier

   B. Whisky of bourbon

   C. Goedkope jenever

9. Geen bluesdranken zijn:

   A. Perrier

   B. Chardonnay

   C. Heinekee

Als laatste: 10. Personen met namen als Michelle, Amber, Deborah en Tess kunnen de blues niet zingen, al hebben ze ook iemand neergeschoten in Utrecht. Alberta en Tineke kunnen dat wel! Ook als ze geen pistool dragen.

Jongens met namen als Olivier, Noah en Xavi kunnen ook de blues niet zingen. Hans, Harry en ook Fred kunnen dat dan weer wel.

En om het helemaal af te ronden: het maakt niet uit hoe tragisch je leven ook is: als je ook maar één iPhone bezit, kun je de blues niet zingen.

Ooh… Wacht even, telefoon. Vergeten oet te zetten. Ogenblikje dames en heren…Oh…

Jao moi. Wat?…. Nee, ik bin bij De Aomer. Jao, je hebt hier ok vaok speuld. Jao, dan was ik der ok. Jao, veuran hè, met de voeten op jouw microfoonstander. Zeker!

Een nij podium achter De Aomer. Jao, een mooie fototoonstelling over muziek.… Jao, dat is hartstikke mooi, jao.… Jao, van Giaf. Oet Gieten… Mooi, daj dat mooi vindt!

Jao, festival in Grol giet ok weer deur. …. Jao man, kun minder. Nee Derksen is hier niet.

Hee Mus, ik stao hier net de opening te verrichten van die fototoonstelling. Kuj dommies nog even weer bellen? Jao, op mien iPhone, want ik bin niet in hoes hè!!

Yo Mus, goedgaon hè.… Jao, ik doe ze hier de groeten. Moie!

Bizunder hè, zu'n iPhone…